Center Of Misery

Change Attachment into Detachment

What is Fate?

Fate is the supposed force, principle, or power that predetermines events, as well as the inevitable events predestined by this force. Those who believe in fate, believe (whether directly or indirectly) that their stay on earth has been decided long before they became a resident of said planet. So here we are, an insignificant blurb, on a planet not bigger than a speck of dust (in the grand scheme of things), hurtling (seemingly) endlessly through space, progressing towards some fate decided by the cosmos and therefore out of our understanding. We can, however, at least try to grasp what it truly means to accept fate and then determine whether or not to believe in it. So...

What does it mean to believe in fate?

According to the definition above, fate is a series of inevitable events. To believe in fate, you must believe or accept that you have no idea what is going on, but someone or something does. If you believe that the universe is guided by some unseen force with some form of an ultimate plan, whatever that may be, you have to accept that you don't understand that plan, you don't know that plan, and you'll never understand that plan. Religion simplifies these and many other principles of fate, but most religions still maintain one fundamental concept: we only know in part; no matter the extent of our spiritual enlightenment, we will never fully understand the higher power. Even though religion acknowledges that there are mysterious workings of a supernatural nature, many religions still allege to know how to determine one's fate; but how can you know. If fate is the belief in predetermined, inevitable events, why are there so many explanations, so many religions to elucidate it? Religion attempts to explain its own theory of existence, a theory of fate, but how can you explain the unexplainable?

The problem with believing in Fate

In the "real world" (meaning the one devoid of spirituality as it has come to define itself) the concept of fate is problematic. How can we not know what is going on, how can we not be in control? We have chronicled our progression from 3,000,000 years ago, we have discovered a clear link to the human species and animals, and we've developed theories that we know, with a high level of certainty, explain how the universe was conceived; so how do we not know what is going on? The answer to this is best put as a simile: Man believing he can explain away existence by understanding its components is as vain as believing that taking apart a watch will help you understand time. Science may be able to explain how things work, but they still can't explain how it came to be that way; even if say, the Big Bang Theory is true, what does that mean? There are theories to explain how the Big Bang Theory happened, and then once one of those theories is widely accepted there will be a theory of how that particular event happened (i.e. string theory, the universe being a hologram) and the cycle will run itself over and over again. We will have theories upon theories to explain what we still don't understand. The point is that in our modern world, with all that we know, it is difficult to believe that we know nothing, and thus to believe in fate.

To Believe or not to Believe

“The man, who knows something, knows that he knows nothing at all.” So are you ready to accept that all the knowledge in the world may be relatively useless? Are we as a society ready to have a conception of time that deals with the progression of the human species towards a collective goal? Believing in fate doesn’t mean that we are relegated to a life of simplicity, or that our actions don’t matter, quite the contrary, it means that are actions matter we just don’t understand how. That may sound depressing, but realize that life is in your hands, you can define your purpose. Whether or not that purpose truly matters is debatable, as well as whether or not any purpose can be better than another; but you can define the reason you like “being.” Other than that, you have no way of knowing specifically how you will influence the universe; you can only assume that if you live life passionately, pursuing a life dedicated to wisdom and not knowledge, that your effect will be positive. In this life, that may be as good as it gets.

நான் தமிழ், இந்து அல்ல!

நான் சில மாதங்களுக்கு முன் ஒரு பெண்ணை தாய்லாந்தில் சந்தித்தேன். அது ஒரு starbucks காபி நிலையம். கருப்பாய் இருந்தாள். ஆனால் தோற்றத்தில் இந்தியப் பெண் மாதிரி இருந்தாள். சினேகமாய்ச் சிரித்தேன். அவளும் பதிலுக்கு சிரித்தாள்.

"இந்தியாவிலிருந்து வருகிறீர்ளா?"
இல்லை தென் ஆப்பிரிக்காவிலிருந்து" என்றாள்.
எனக்கு ஆர்வம் தொற்றிக்கொண்டது. அவளது கையில் ஒரு காபி, எனது கையிலும் ஒரு காபி.
"இங்கு உக்காரலாமா?"
"ஓ" என்று தலையசைத்தாள்.
அவள் தான் கால்நடை மருத்துவர் என்றும், உயிர் தொழில்நுட்பத்தில் ஆராய்ச்சியில் ஈடுபட்டுள்ளேன் என்றும் சொன்னாள்.அவளது பணி, தாய்லாந்த்துக்கு வந்ததற்கான காரணம் போன்றவற்றைச் சுற்றி எங்களது உரையாடல் சென்று கொண்டிருந்த்தது. மொழி பற்றி லேசாக உரையாடல் திரும்பியது.
"உங்கள் தாய் மொழி என்ன?"
"தமிழ்" என்றாள். எனக்கு மேலும் ஆர்வம் பற்றிக்கொண்டது.
"உங்களுக்குத் தமிழ் தெரியுமா?"
"தெரியாது, தாத்தா, பாட்டி பேசுவார்கள். ஆனால் எனக்குத்தெரியவில்லையே என்று வருத்தமாக உள்ளது".
"ஏன் கற்றுக் கொள்ளாமல் விட்டீர்கள்"
"எனது பள்ளிப் பருவத்தில் வாய்ப்புகள் இல்லை. ஆனால் இப்பொழுது நிறைய தமிழ் சொல்லிக் கொடுக்கும் பள்ளிகள் தோன்றியுள்ளன. ஆகவே இளைய தலைமுறை தமிழை நன்கு கற்கும்" என்றாள்.
உள்ளத்தில் ஏதோ இனம் புரியாத மகிழ்ச்சி. மெதுவாய் எங்கள் பேச்சு மதத்தை நோக்கித் திரும்பியது.
"நீங்கள் இந்துவா?"
அவள் "இல்லை. நான் தமிழ்" என்றாள். எனக்குச் சங்கட்டமாகப் போய்விட்டது. ஒருவரிடம் நீங்கள் என்ன மதம் என்று கேட்க வேண்டுமே ஒழிய நீங்கள் இந்த மதத்தைச் சேர்ந்தவரா என்பது நாகரீகம் இல்லை என்று எண்ணிக்கொண்டு "மன்னிக்கவும், நான் நேரடியாகக் கேட்டிருக்கக் கூடாது. நீங்கள் தமிழ் தான். ஆனால் உங்கள் மதம் என்ன?" என்று மறுபடியும் வினவினேன்.
அவள் மறுபடியும் "தமிழ் தான்" என்றாள். சொல்லிவிட்டு "ஏன் மறுபடியும் கேட்கிறீர்கள்? ஏதாவது தவறுதலாய்ச் சொல்லிவிட்டேனா?"
"இல்லை, தமிழ் என்பது இனம். ஆனால் மதமில்லையே? இந்தியாவில் எங்களைக் கேட்டால், தமிழன் என்று சொல்லுவோம். ஆனால் மதம் என்றால் இந்து என்றுதான் சொல்வோம்" என்றேன்.


அவள் "எங்கள் சமூகத்தில் அப்படி ஒரு வழக்கம் இல்லை. நாங்கள் தமிழ் என்றுதான் சொல்வோம். தென் ஆப்பிரிக்காவில் உள்ள சமூகத்தில் தமிழ், இந்துஸ்தானி, முஸ்லீம் என்று வேறுபாடு உள்ளது. நாங்கள் முருகன், காளி போன்ற தெய்வங்களை வணங்குபர்கள், இந்துஸ்தானியர்கள் போல் அல்ல ஆகையால் தமிழர்களை இந்துஸ்தானிகள் என்றோ, இந்து என்றோ சொல்வதில்லை, தமிழர்கள் என்றுதான் அழைப்பார்கள்" என்றாள்.

எனக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது. சிறிது நேரம் தொடர்ந்து பேசிக்கொண்டிருந்துவிட்டு, விடை பெற்றுச் சென்றாள். எனக்கு ஏன் இந்தியாவில் மட்டும் தமிழர்கள் தங்களை இந்து என்று அழைத்துக் கொள்கிறார்கள் என்ற சிந்தனை வந்தது. ஏதாவது மத மாற்றம் நடந்திருக்குமோ?

அதன் பிறகு சமீபத்தில் எனக்கு தென் ஆப்பிரிக்காவின் டர்பனுக்கும், நாடேல் மாகணத்துக்கும் பயணம் செய்யும் வாய்ப்புக் கிடைத்தது. அந்தப் பெண் சொன்னது உண்மையென்று நேரடியாக உணர்ந்தேன். அங்கு தமிழர்கள் முருகனையும், சிறு தெய்வங்களையும் வழிபட்டுக்கொண்டு தமிழர்களாகவே வாழ்கிறார்கள்.

அதேபோல் இன்றும் எனக்கு ஒரு அனுபவம். எனது அலுவலகத்தில் ஒரு பர்மியன் இருக்கிறான். பார்த்தால் சிரிப்பதுண்டு ஆனால் பேசியதில்லை. இன்று எதேச்சையாக நேருக்கு நேராகச் சந்திக்கும் வாய்ப்பு கிடைத்தது. அவனிடம் பர்மா அரசியல் நிலையை அறிந்துகொள்ளும் பொருட்டு நிலைமை எப்படி உள்ளது என்று வினவினேன். அரசு சுடுவதை நிறுத்தியுள்ளது என்றான். தான் ரங்கூனிலிருந்து வருகிறேன் என்றான். அங்கு தமிழர்கள் சிலர் வாழ்கிறார்கள் தானே என்றேன். ஆமாம் என்றவன் சிலர் அல்ல, பலர் என்றான். தமிழர்களுக்கென்று மன்றங்கள் எல்லாம் இருக்கிறது. தமிழர்கள், இந்துக்கள், முஸ்லீம்கள் என்று தனித் தனியே மன்றங்கள் வைத்துள்ளார்கள் என்றான். எனக்கு மறுபடியும் ஆச்சரியம், இங்கும் தமிழர்கள் தங்களை இந்துக்கள் என்று சொல்லிக்கொள்வதில்லை போல என்று உணர்ந்தேன்.

Robin என்று எல்லோராலும் அழைக்கப்படும் அந்த பர்மியன் மெதுவாய் என் காதருகே வந்து "என் உண்மையான் பெயர் என்ன தெரியுமா என்று கேட்டுவிட்டு, வடிவேலு" என்றான். முருகக் கடவுளின் பெயர்!!. அவன் தந்தை தமிழராம். தாய் பர்மியராம்.

உண்மையா ?

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9GzGHr-qQcDGFHGqAwUUY8AciArUj8ICSrSOekys35Wv8yRAjLIw8wEox4VtDb4Pd8x35upa21EhCveUuCHCk2nw3FSpyUS2F85ozFT5ddVTqSMMmRojVhR1kCLA8s4siF1fmgslSHOFf/s1600-h/google2.jpg

கனவில் வந்த காமாட்சி

கனவில் அவள் வந்தாள்
கனவிலும்
தூங்கிக் கொண்டிருந்த
என்னைத் தட்டியெழுப்பி
எனக்கொரு
பிரச்சினை என்றாள்.
.
நான்கு கைகளோடு நின்ற
அவளைக் கண்டு மிரண்டு,
யார் நீங்கள்? என்றேன்.
என் பெயர் காமாட்சி
ஊர் காஞ்சிபுரம் என்றாள்.


.அய்யோ கடவுளா!
கடவுளுக்கே பிரச்சினையா?
ஆச்சரியத்தோடு
கணவனாலா என்றேன்.


கணவனால்
பிரச்சினை இல்லை
பிரச்சினைகளைப்
புரிந்து கொள்ளாமல்
கல்போல் நிற்பவன்
கணவனா என்றாள்.


.புரியவில்லையே என்றேன்.
தினம் தினம்
நான் அவமானத்தால்
செத்துப் பிழைக்கிறேன்
என் பெண்மை
கேவலப்படுத்தப்படுகிறது
என்று உடைந்தாள்.


நான் பதட்டமாகிப் போனேன்
அய்யோ உங்களையா?
யார் அவன்? என்றேன்.
கோயில் குருக்கள் என்றாள்.


குருக்களா!
என்ன செய்தார் அவர்?
அதிர்ச்சியாகக் கேட்டேன்.


தினம் தினம்
கருவறையின் கதவுகளை
உட்பக்கமாக சாத்திக்கொண்டு
என்னை நிர்வாணப்படுத்தி அபிஷேகம்…
என்று சொல்லிக்
கொண்டிருக்கும்போதே
அவமானத்தால் கதறி விட்டாள்.


பின் நிதானித்து
குருக்கள் வாயில்
மந்திரம் இருக்கலாம்
மரியாதை இருக்கலாம்
ஆனால்
இதை
பெண்ணின் மனநிலையில்
புரிந்து கொள்
அவமானம் புரியும் என்றாள்.


சரிதான், ஆனால்
இதற்கு என்ன செய்ய முடியும்
என்றேன்-மிகுந்த வருத்தத்தோடு.
ச்சீ… இப்படிக் கேட்க
உனக்கு வெட்கமாக இல்லை?
உக்கிரமாகிப் போனாள் காமாட்சி.
கோபத்தோட தொடர்ந்தாள்
எல்லாத் துறைகளிலும்
பெண்களுக்கு உரிமையும்
ஒதுக்கீடும் வேண்டும் என்று
கேட்கிறீர்களே
கோயில் கருவறைக்குள்
குருக்களாக
அர்ச்சகர்களாக
பெண்களை அனுமதித்தால்
உங்கள் புனிதம் என்ன
நாறி விடுமோ? என்று
காறித் துப்புவது போல் கேட்டு
நிலம் நடுங்க
சலங்கை உடைய
தீயைப் போல் போனாள்
காஞ்சி காமாட்சி.




நன்றி : கொலைவாளை எடுடா